Co symbolizuje logo CHARIS? Kto może używać logo CHARIS?

Kto może używać logo CHARIS? I na jakich warunkach?

Aby odpowiedzieć na to pytanie, musimy pamiętać, że CHARIS to służba. Nie ma członkostwa. Można wejść w nurt łaski, jakim jest Katolicka Odnowa Charyzmatyczna. Można powiedzieć: „Jestem z Odnowy” lub „Należę do którejś wspólnoty Odnowy”. Ale nie można powiedzieć „Jestem z CHARIS”, „Należę do CHARIS” lub „jesteśmy CHARIS z któregoś kraju”. Odnowa Charyzmatyczna jest szersza niż CHARIS, która jest jedynie służbą Odnowy.

Po przyjęciu tej przesłanki staje się zrozumiałe, że używanie logo CHARIS jest ograniczone do jej własnych struktur: Międzynarodowej Służby Komunii, Krajowych i Kontynentalnych Służb Komunii. Aby wydarzenie mogło umieścić logo w swojej reklamie, trzeba je organizować w pełnej jedności z CHARIS, a także wydarzenie musi być przynajmniej współorganizowana przez CHARIS. Podobnie, członkowie Międzynarodowej Komunii Służb nie mogą wykorzystywać faktu, że należą do CHARIS, gdy wiążą się osobiście z wydarzeniami lub ruchami. Wiele osób pytało nas, co symbolizuje logo CHARIS. Oto kilka wyjaśnień: Niebieskie półkole po prawej stronie przedstawia zarówno świat, jak i płaszcz Maryi, która nas chroni. W sercu świata jest drzewo Krzyża, które nas zbawia. Płomień jest płomieniem Ducha Świętego; ma podpalić świat przez chrzest w Duchu, którego otrzymaliśmy. Jesteśmy przedstawieni ponad płomieniem w akcie uwielbienia, ożywionym przez różnobarwny płomień, wskazujący na powszechność kultur i języków reprezentowanych w Odnowie Charyzmatycznej rozprzestrzeniającej się na całym świecie. Kto może używać logo CHARIS? I na jakich warunkach? Aby odpowiedzieć na to pytanie, musimy pamiętać, że CHARIS to służba. Nie ma członkostwa. Można wejść w nurt

KATOLICKA ODNOWA CHARYZMATYCZNA
Katolicka Odnowa Charyzmatyczna rozpoczęła się w Kościele katolickim w Pittsburghu w 1967 roku, kiedy to grupa katolickich studentów przyjęła chrzest w Duchu Świętym, którego doświadczano w kościołach protestanckich od 1901 roku. To doświadczenie nawrócenia odnowiło ich wiarę i całe ich życie, i otworzyło ich na dary i charyzmaty Ducha Świętego. Chrzest w Duchu Świętym szybko rozprzestrzenił się na miliony ludzi na całym świecie, wspomagany przez ducha otwartości inicjowanego przez ostatni Sobór Watykański II.

NURT ŁASKI
Ojciec Święty Franciszek zdefiniował odnowę charyzmatyczną, kierując się wskazaniem kardynała Leo J. Suenensa, jako „nurt łaski”, złożony z różnorodnych rzeczywistości lub form wyrazu (grupy modlitewne, wspólnoty, służby, stowarzyszenia, zakonnicy, instytuty itp.). „Jest wezwany do rozgrzania całego Kościoła, aby wszyscy ochrzczeni zostali odnowieni w Duchu Świętym. Dlaczego Odnowa Charyzmatyczna jest takim nurtem? Wynika to z samej jej tożsamości. Cechą charakterystyczną Odnowy Charyzmatycznej jest doświadczenie chrztu w Duchu Świętym. To przeżycie może otrzymać każdy ochrzczony, ponieważ odzwierciedla ono po prostu sam chrzest. […] Jeżeli Ojciec Święty wielokrotnie prosił członków Odnowy - a zwłaszcza CHARIS - o szerzenie chrztu w Duchu Świętym w całym Kościele, to właśnie dlatego, że jest przekonany, że chrzest w Duchu Świętym jest łaską, którą każda ochrzczona osoba może i powinna żyć. Jest to doświadczenie osobistej Pięćdziesiątnicy, wtargnięcia Ducha Świętego w życie ochrzczonego, któremu towarzyszy doświadczenie nawrócenia i spotkanie z żywym Jezusem. To wszystko powinno być częścią normalnego życia każdego ochrzczonego powołanego do świętości. Odnowa charyzmatyczna jako nurt łaski oferuje chrzest w Duchu Świętym całemu Kościołowi (kard. Farrell, 18 stycznia 2020 r., Przemówienie do biskupów brazylijskich, Recife)”.

CHRZEST W DUCHU ŚWIĘTYM
„Chrzest w Duchu Świętym jest przemieniającym życie doświadczeniem miłości Boga Ojca wlanej w serce przez Ducha Świętego, otrzymanej przez poddanie się panowaniu Jezusa Chrystusa. Ożywia chrzest sakramentalny i bierzmowanie, pogłębia komunię z Bogiem i braćmi chrześcijanami, pobudza ewangelizacyjny zapał i wyposaża osobę w charyzmaty do służby i misji (Chrzest w Duchu Świętym, wydanie jubileuszowe, Komisja Doktrynalna ICCRS, część I s. 15).

RZECZYWISTOŚĆ LUB FORMA WYRAZU
Rzeczywistość lub formy wyrazu wskazują na różne sposoby, w jakie Duch Święty powołuje ludzi i jednoczy ich w tym strumieniu łaski. Najbardziej powszechnymi formami spotkań są grupy modlitewne, wspólnoty, służby, szkoły ewangelizacji i instytuty zakonne.

GRUPA MODLITEWNA
Grupy modlitewne to grupy ludzi, którzy spotykają się okresowo (na ogół co tydzień), aby wspólnie się modlić, słuchając Ducha Świętego i przyjmować Jego charyzmaty. Niektóre grupy modlitewne mogą mieć więcej niż jedno spotkanie w tygodniu; mogą rozwijać posługi lub apostolaty. Grupy te na ogół tworzą rozległą sieć, która zbiega się z organizacją Kościoła poprzez koordynacje diecezjalne i krajowe. Udział w tych grupach jest nieformalny i zwykle nie ma w nich oficjalnych zapisów. Grupy modlitewne są najbardziej rozpowszechnioną na świecie formę wyrazu Odnowy. Można je uznać za podstawową i wspólną komórkę wszystkich form wyrazu w Odnowie. Oprócz wspólnej modlitwy, grupy te podejmują się różnych misji.

KRAJOWE SIECI GRUP MODLITEWNYCH
W wielu krajach grupy modlitewne są zorganizowane w ramach krajowej koordynacji, czasami nazywane koordynacją Odnowy Charyzmatycznej lub Narodowym Zespołem ds. CCR. W tym dokumencie struktury te nazywane są „Krajową siecią grup modlitewnych”, aby uniknąć pomyłki między strukturą grup modlitewnych a całą Odnową jako nurtem łaski.

WSPÓLNOTY, PRZYMIERZE LUB ZOBOWIĄZANIA WSPÓLNOTY
Wspólnota to grupa osób prowadzących życie braterskie współzamieszkujące lub nie, wokół charyzmatu, z charakterystycznym rysem lub misją. Aby należeć do niej członkowie podejmują formalne zobowiązanie, czasami zwane „przymierzem”. Członkostwo nie ogranicza się do rozwoju określonego charyzmatu, ale także włącza w życie wspólnotowe. Zobowiązanie lub Przymierze mogą mieć różną długość, czas trwania i poziom zobowiązania. Często gromadzą różne stany życia: osoby świeckie, samotne dla Pana, kapłanów i diakonów. Niektóre wspólnoty charyzmatyczne rodzą się z grup modlitewnych. Wiele wspólnot jest kanonicznie uznanych za stowarzyszenia wiernych przez biskupów, konferencje biskupów lub Stolicę Apostolską.

SŁUŻBY
Służba jest posługą związaną z charyzmatem realizowanym dla dobra Kościoła przez konkretną osobę (P. Emiliano Tardif miał posługę kaznodziejską i uzdrawiającą) albo przez grupę ludzi o tym samym charyzmacie.