„Księża to mogliby już dać sobie spokój z tym wzywaniem ludzi do nawrócenia, a sami powinni się wziąć w garść i nawrócić. Niech w końcu przestaną innych upominać, a zrobią coś ze swoim życiem! Niech posłuchają tego, co mówi do nich Franciszek”... Kiedy to usłyszałem, momentalnie podniosło mi się ciśnienie, wziąłem głęboki oddech i chciałem coś powiedzieć. Jednak nie bardzo wiedziałem jak się zachować, bo oprócz Krzyśka (autora tych słów, studenta III roku informatyki) przysłuchiwali się temu jeszcze inni studenci, którzy sami podjęli temat. Siedziałem w studenckim pokoiku jak oniemiały. W końcu Kasia (studentka IV roku kosmetologii) powiedziała: „przestańcie już, bo ta rozmowa prowadzi donikąd. Księża księżmi, ale zdaje się że my też potrzebujemy nawrócenia”.
Kasia wyciągnęła mnie z opresji. Zacięta dyskusja, a właściwie wypominanie księżom wszystkiego, co leżało tym młodym ludziom na sercu, przerodziła się w piękną rozmowę na temat nawrócenia. Kilkoma myślami z tego spotkania chcę się teraz podzielić! Nie będzie to więc systematyczny wykład o nawróceniu, ale parę niepoukładanych myśli duszpasterza akademickiego, które pojawiły się w mojej głowie na temat, którym rozpoczął swoje „pierwsze wystąpienie” Pan Jezus!
- Szczegóły
- Kategoria: Rozwój duchowy
- Odsłony: 290
Od czego zacząć? Czy od przypomnienia i ogólnego rozważania, że w drugiej połowie XX wieku i aż po dzień dzisiejszy, nastał kryzys w przystępowaniu do spowiedzi? Nie, to zostawmy na później. Chciałbym zacząć od stwierdzenia czegoś innego i od nieudolnego, bo zawsze za małego, podziękowania. Stwierdzić bowiem musimy z radością, że rzeka sakramentu pojednania wciąż płynie w naszym świecie. Ludzie stają w kolejce do spowiedzi, a w konfesjonałach czekają kapłani, by służyć jako pośrednicy Bożego miłosierdzia i w czyichś sercach na nowo rodzi się pokój, otucha i nadzieja. I może to jest warte zadumy i zgłębienia nie w mniejszym stopniu, niż zastanawianie się nad przyczynami wspomnianego kryzysu. A moja wdzięczność, nieudolnie wyrażana i zawsze za mała, kieruje się najpierw ku Panu Jezusowi, za Jego miłosierdzie, za naukę o Bożym przebaczeniu, ustanowienie sakramentu przebaczenia, a potem ku wszystkim kapłanom, którzy, choćby jeden tylko raz, byli dla mnie spowiednikami, pośrednikami łaski Jezusa, i dali mi odczuć Bożą dobroć, która przebacza. Niech im Pan Bóg to wynagrodzi!
- Szczegóły
- Kategoria: Rozwój duchowy
- Odsłony: 1775
Czytaj więcej: Dlaczego tu stoję? - rozmyślanie oczekującego przed konfesjonałem
Jednym ze środków rozwoju życia duchowego są sakramenty. Przez nie - przy pomocy znaków - widoczna staje się niewidzialna łaska, która spływa na człowieka, prowadzi go do uświęcenia i coraz ściślejszej łączności z Bogiem. W naszych rozważaniach zastanówmy się, jakie kroki trzeba poczynić, aby dobrze przeżyć sakrament pokuty i pojednania.
- Szczegóły
- Kategoria: Rozwój duchowy
- Odsłony: 1922
Z o. Robertem Bujakiem SJ, rozmawia Agnieszka Strzępka.
Agnieszka Strzępka: Po co człowiekowi spowiedź? Dlaczego may się spowiadać?
o. Robert Bujak SJ: Dlatego, że nie jesteśmy aniołami! Jeśli mamy mówić o spowiedzi, nie sposób nie dotknąć najpierw tematu grzechu. Każdy z nas ludzi ma świadomość popełnianych błędów własnych i czyichś, własnej i czyjejś niedoskonałości. Jakkolwiek dzisiejszy świat próbuje nas uczyć, że wszystko jest nam wolno, mamy świadomość naszej skłonności do grzechu, który jest jak „szczęście”, błyskotka, za którą biegniemy, a później orientujemy się, że to miraż, coś pozornego. W konsekwencji bardziej szczęśliwi nie jesteśmy! Przeciwnie – jest nam gorzej!
- Szczegóły
- Kategoria: Rozwój duchowy
- Odsłony: 1987
Czytaj więcej: Zabiorę się i pójdę… O sakramencie pokuty i pojednania
