To nie my ludzie – ekipa prowadząca rekolekcje – dokonujemy odnowy wiary w życiu uczestników, lecz czyni to Duch Święty – Bóg. W jaki sposób poznajemy dzieło Boga? Całe seminarium jest dziełem Boga, a nie naszym, dlatego od początku do końca (i przez cały czas trwania rekolekcji) stale pytamy Pana:, „Co chcesz czynić Boże? Jak mamy przygotować Ci drogę?” (artykuł jest fragmentem książki pt. Instrukcje i Inspiracje: ZOBACZ WIĘCEJ).
Zaczynamy od MODLITWY ROZEZNAJĄCEJ STAŁE ELEMENTY seminarium W TEN SPOSÓB – dowiadujemy się:
■ KOGO z naszej wspólnoty Bóg wybrał do posługi podczas REO – pytamy o to najpierw przez rozeznanie egzystencjalne (nie może być w ekipie osób, które same nie mają doświadczenia chrztu w Duchu Świętym i nie mają żywej wiary). Jeżeli brakuje nam posługujących wołajmy do Pana, aby wskazał nam, jaką inną wspólnotę mamy prosić o pomoc.
■ KIEDY i GDZIE będą odbywać się spotkania z Bogiem. BÓG wskaże nam miejsce i czas – pytamy o to!
■ KOGO mamy zapraszać do uczestnictwa i JAK ma wyglądać i brzmieć zaproszenie na plakatach, ulotkach, w Internecie. BÓG da nam obraz i słowo, przez które chce wezwać ludzi do przyjścia – pytamy Go o to!
■ JAKIE konkretnie zadania BÓG powierza poszczególnym osobom z ekipy (np.: odpowiedzialny za całość, posługa muzyczna, techniczna, organizacyjna, animator główny, animator pomocniczy itd.) BÓG wie, kto będzie mógł to zadanie wypełnić, bo zna nas i wie, co dzieje się w tym momencie naszego życia, (także rzeczy, o których my nie mamy jeszcze pojęcia) – pytamy Go o podział naszych zadań, bo REO to Jego dzieło, a nie nasze.
■ KOGO zaprosić do głoszenia katechez, JAKIE przygotować pomoce multimedialne, celebracje, świętowania – agape. Pytamy o to wszystko z wyprzedzeniem, przed rozpoczęciem REO, a potem na bieżąco przygotowując każde kolejne spotkanie.
Co to znaczy, że pytamy Boga?
MODLIMY SIĘ RAZEM i słuchamy siebie nawzajem – każdy może coś wnieść, ponieważ mamy różne sposoby patrzenia i myślenia, talenty i doświadczenie. Pierwsze jest rozeznanie egzystencjalne, rozumowe, praktyczne, nastawione na dobro uczestników, (a nie naszą wygodę!) Przekonanie, że coś będzie nam łatwiej zrobić „w taki sposób”, jest zwykle pułapką złego ducha. Nie uciekamy przed trudem. Kiedy pojawiają się trudności robimy lectio divina, aby Bóg dał nam zrozumienie naszej sytuacji, pokazał, co jest przeszkodą w nas, czego się obawiamy, co nas blokuje. A kiedy już wiemy, to stajemy do modlitwy (oratio), aby Duch Święty usunął nasz lęk, dał nam odwagę i gorliwość, rozpalił w nas żarliwość w głoszeniu Bożego Królestwa, napełnił miłością do ludzi, których nie znamy (On ich zna!). Tylko ludzie pełni Ducha Świętego (namaszczeni) mogą być światłem i solą dla innych, obudzić w nich pragnienie nowego życia.
Nie nakłaniajmy do tej posługi osób, które „nie chcą iść na wojnę” – lepiej niech będzie nas mniej, ale zaangażowanych i trwających w decyzji niż wielu niepewnych (wojsko Gedeona). Zapraszajmy do współpracy tych, którzy rozumieją, że warto podjąć każdy trud, aby wyrwać z niewoli zła (grzechu, śmierci duchowej, wegetacji w doczesności) choćby tylko jednego człowieka. Wiele jest takich ludzi, którzy doświadczyli już łaski i rozpoczęli nowe życie – duchowe, a teraz wytrwale walczą z pokusami, bo pragną pełni zbawienia. Jednak często skupieni są przede wszystkim na sobie i swoich najbliższych (na rodzinie), ponieważ tak odczytują dziś swoje powołanie. Pozwólmy im iść za głosem własnego sumienia, wzrastać i dojrzewać do podjęcia później innych dzieł.
Głosić Ewangelię nieznajomym mogą tylko uczniowie Jezusa już przygotowani, gotowi „szukać owiec zaginionych”, gdyż do tego są namaszczeni Duchem Świętym i posłani. Oni wiedzą, że po ludzku nie da się w żaden sposób wykrzesać życia duchowego z nikogo, że tu trzeba cudu! Trzeba Boga, łaski, daru Ducha Świętego!
Dlatego nie polegają oni na sobie, ale na Obecności Boga, której doświadczają, z którym rozmawiają, którego o wszystko proszą (o miłość, otwartość, radość, wolność, prawdę, odwagę) i którego ponad wszystko kochają i są gotowi dla Niego na trud, straty, wyśmianie, cierpienie…
Rozeznanie egzystencjalne, (rozumowe, praktyczne) to nasze rozmowy na temat zaangażowania się w konkretne dzieło Boga. Jest to oszacowanie „kosztów” (czasu, wysiłku, pieniędzy itp.) czy zdołam „skończyć budowę wieży”, albo „zwyciężyć wroga”. Zbadanie swojej gotowości by „uczynić wszystko cokolwiek Jezus nam powie”. Priorytetem jest działanie nastawione na dobro uczestników, a nie naszą wygodę! Nasza postawa wyraźnie pokazuje, kto już jest, a kto nie jest jeszcze gotowy, by głosić innym Królestwo Miłości.
Następnie podejmujemy rozeznanie prorockie – modlimy się o ŚWIATŁO Ducha Świętego, aby poznać to, czego Bóg przez rozum nam nie przekazał, ponieważ dotyczy to ukrytych dziś przeszkód czy wydarzeń. Znowu słuchamy każdej osoby, każdego natchnienia Ducha Świętego dzieląc się tym, co każdy „usłyszał”
(słowo), bądź „zobaczył” (obrazy), a także „poczuł” (natchnienia, przekonania).
Warunkiem dobrego rozeznania egzystencjalnego i prorockiego jest:
■ świadomość Obecności Boga Wszechmogącego i stanięcie przed Nim w postawie słabego stworzenia z „pustymi rękami”, aby wszystko otrzymać od Boga, który powołuje nas do współpracy z Duchem Świętym
■ jedność ekipy w pragnieniu zbawienia dla tych, do których Bóg nas posłał (Flp2), w Duchu Chrystusa, bez szukania swojej chwały, podziwu w oczach ludzi, uznania itp.
■ stan łaski uświęcającej każdej osoby (inaczej do głosu dojdzie inny duch: lenistwa, pychy, pogoni za cudownościami, iluzji, rywalizacji, lęku, obaw, itp.)
więcej treści na ten i podbne tematy znajdziesz, po wykupieniu pakietu Seminarium Extra
