Katolickość to nie etykietka określająca przynależność do grupy wyznaniowej czy ściśle określonej wspólnoty religijnej, ale to jeden z podstawowych przymiotów Kościoła. I choć katolickość charakteryzuje również konkretny Kościół, do którego należymy i w którym chcemy doświadczać relacji z Bogiem i z ludźmi, to jest ona przede wszystkim przymiotem Boga, który chce być dla wszystkich i do wszystkich posyła swojego Syna Jezusa Chrystusa i udziela Ducha Świętego. W tym znaczeniu katolickość Odnowy w Duchu Świętym jest jednocześnie jej otwartością i aktywnością wobec wszystkich ludzi, aby głosić im Jezusa i z nimi wyznawać Go, jako Pana i Zbawiciela oraz jej działaniem w ramach wspólnoty wspólnot, którą jest Kościół.
Tak jak u podstaw Kościoła znalazło się doświadczenie Pięćdziesiątnicy i przyjęcie darów Ducha dla budowania Ciała Chrystusa w świecie, tak i w każdej wspólnocie Odnowy, u jej podstaw jest Duch Święty, który nie udziela się tylko dla pojedynczej wspólnoty czy pojedynczego charyzmatyka, ale dla dobra całego Kościoła. Kardynał Raniero Cantalemssa zestawiając ze sobą biblijną historię budowy wieży Babel i wydarzenie Zesłania Ducha Świętego zauważa, że budowniczowie wieży Babel, nie byli złymi ludźmi, a może nawet wyznawali jakąś wiarę w Boga, ale chcieli dla siebie budować wieżę do nieba. „Zbudujmy sobie wieżę" – planowali myśląc o sobie i swojej ludzkiej wspólnocie. Pięćdziesiątnica to otwarcie się na coś większego, to przyjęcie charyzmatów nie dla siebie, ale dla większej, boskiej całości, jaką jest cały świat i każdy człowiek na tym świecie. Wierzę, że tego chce Duch Święty. On chce być katolicki w rozumieniu obdarowania każdego człowieka łaską wiary, jedności z Chrystusem.
Natomiast katolickość Kościoła zrodzonego z Ducha Świętego jest zjednoczeniem ludzi przebudzonych przez Ducha do wspólnego działania. Jak to się ma do katolickości naszej odnowy w Duchu Świętym? Tę katolickość muszą wyznaczać jednocześnie Duch i Kościół, ale nie jako sprzeczne, czy ograniczające siebie rzeczywistości, ale coś jednego. Posłuszeństwo i wierność Kościołowi to tylko przestrzeń do wspólnego, zgodnego z wolą Boga, działania w Duchu Świętym. Duch Święty jest założycielem Kościoła i jego Poruszycielem. Wierzymy, że podobnie jest z Odnową – jej założycielem jest Duch Święty, który poruszył swoim tchnieniem ludzi należących do Kościoła i obdarował ich charyzmatami, aby przez nich głosić Chrystusa i Jego Ewangelię całemu światu.
Czy Odnowa w Duchu Świętym potrzebna jest jeszcze dzisiaj Kościołowi Katolickiemu?
Czy potrzebują Odnowy biskupi w swoich diecezjach, proboszczowie w swoich parafiach, ludzie świeccy w swoim przeżywaniu wiary? Jeśli Odnowę w Duchu Świętym sprowadzimy do jakiejś struktury, ruchu, konkretnej wspólnoty o określonym sposobie duchowości i modlitwy, do jednej z wielu propozycji w Kościele – to myślę, że zapotrzebowanie na taką Odnowę jest średnie. Jeśli istotę Odnowy sprowadzimy do zewnętrznych manifestacji niektórych charyzmatów, do spoczynków w Duchu Świętym, do koncentracji na spektakularnych uzdrowieniach czy widowiskowym wypędzeniu złego ducha, do budowaniu jedności wspólnot na wręcz boskim autorytecie jakiegoś jednego duchownego lub świeckiego lidera – to taka Odnowa będzie zmierzać do samoizolacji, stanie się jak staw w głębokim lesie, który choć ma wodę i daje jeszcze trochę życia, to jego życiodajna moc obliczona jest, co najwyżej, na jedno pokolenie i klika lat istnienia. Jeśli jednak Odnowa wróci do swoich źródeł chrztu w Duchu Świętym, do pierwotnej gorliwości całkowitej dyspozycji wobec natchnień Ducha Świętego i nie sprywatyzuje otrzymanych od Ducha Świętego charyzmatów, ale włączy je w misję całego Kościoła, na poziomie diecezji, parafii i innych wspólnot – to taka Odnowa jest niezbędnie potrzebna Kościołowi, i to szczególnie dzisiaj.
Niektórzy mówią, że w dzisiejszej sytuacji Kościół wraca do czasów z Dziejów Apostolskich. A te Dzieje to przecież Ewangelia Ducha Świętego, dynamiczny Kościół opierający się całkowicie na tchnieniu i mocy Ducha, to Kościół posługujący się charyzmatami i uwielbiający Pana nawet pośród prześladowań, Kościół ubogi i dla ubogich, zdeterminowany i odważny w ewangelizacji. Czy nie takie doświadczenie potrzebne jest dzisiaj nam biskupom, naszym kapłanom i naszym wspólnotom? Ucieczka w fanatyzm religijny i źle pojętą troskę o to, żeby było w Kościele jak w muzeum – czysto i zawsze tak samo – jest drogą bez życia, bo życie daje Duch, a nie zwyczaje i formy. Tak, jako biskup, nie mam wątpliwości, że takiej zdrowej Odnowy w Duchu Świętym potrzebuje dziś Kościół. Już sama nazwa mówi dokładnie o zawsze najważniejszej potrzebie Kościoła: odnowy w Duchu Świętym.
To zapotrzebowanie ma też drugi kierunek. Tak jak Kościół potrzebuje Odnowy tak Odnowa potrzebuje Kościoła. Papież Franciszek, na naszym jubileuszu 50.lecia Odnowy zdefiniował ją, jako strumień łaski. Strumień to wartko płynąca, czysta i żywa woda. Ale strumień, żeby nie rozlać się na boki i zmarnować wody potrzebuje koryta, w którym może bezpiecznie płynąć i nawadniać ziemię. Odnowa potrzebuje takiego bezpiecznego naczynia, środowiska, które będzie ją strzegło przed herezjami, przed pokusami złego ducha, przed ekskluzywizmem i zamknięcie się w sobie. To tak jak z charyzmatami. One potrzebują kogoś kto je rozezna i potwierdzi, żeby się nie okazało, że te dary zamiast od Ducha Świętego tak naprawdę pochodziły od złego. Tak jak urząd w Kościele potrzebuje charyzmatów, tak samo charyzmaty potrzebują swojego ukierunkowania przez hierarchię Kościoła. Odnowa potrzebuje Kościoła, żeby jak latorośl być w pniu, w którym Jezus zostawił najwięcej swoich zbawczych soków. Odnowa w Duchu Święty potrzebuje więc dobrej formacji, w tym również mądrego rozumienia i zakorzenienia się w Kościele.
Artykuł pochodzi z Zeszytów Odnowy w Duchu Świętym 1 (172) 2021 - oficjalnego czasopisma Katolickiej Odnowy w Duchu Świętym. Czasopismo wydawane jest od 27 lat, w roku 2021 przybiera formę kwartalnika.
