Nastał dziś trudny i niepewny czas. Dla wielu z nas wydaje się, że tego już za dużo. Najpierw dwa lata pandemii, która zdziesiątkowała grupy modlitewne, bo nie odbywały się normalne, cotygodniowe spotkania. Teraz wojna za naszą wschodnią granicą, wojna, która wywołuje lęk i pokazuje, jaką kruchą i ulotną rzeczywistością jest pokój. Docierają sygnały, że wiele wspólnot boryka się z problemem nie tylko frekwencji, ale też osłabienia, zniechęcenia, niemocy, niepodejmowania aktywności na zewnątrz.
Jak zatem w tej sytuacji trwania w ciągłym napięciu i niepewności jutra uwielbiać Pana? Czy udawać, że nic się nie stało, czy może popatrzeć na uwielbienie bardziej biblijnie? Przyjrzyjmy się Bożemu słowu i poszukajmy w nim odpowiedzi na temat wielbienia Boga w sytuacji trudnej, kryzysowej, innej niż wymarzony święty spokój.
Chciałabym, abyśmy popatrzyli na dzisiejszy świat oczami proroka Habakuka. Niech on dziś stanie się dla nas przewodnikiem i niech słowa jego proroctwa staną się światłem w naszych ciemnościach, zwłaszcza jeśli myślimy, że Bóg już dwa lata nie odpowiada na nasze prośby o ustanie pandemii, a teraz jeszcze nie wysłuchuje próśb o pokój. Przejdziemy przez Księgę Habakuka, ale też zatrzymamy się nad postawami innych biblijnych bohaterów, którzy mogą nam dziś pomóc otworzyć serce na uwielbienie w kryzysie, trudnościach i beznadziei.
Na początku pandemii, kiedy zaczynał się pierwszy lockdown, zachwyciło mnie kazanie Księdza Biskupa Andrzeja Siemieniewskiego. Za jego pozwoleniem zacytuję kilka fragmentów tego kazania, gdyż w fenomenalny sposób Ksiądz Biskup pokazał, co można robić, zamiast skupiać się na tym, że czegoś nie wolno, bo lockdown, ograniczenia, brak normalnych spotkań modlitewnych. Zdania napisane kursywą będą zaczerpnięte z tego kazania wygłoszonego 22 marca 2020 roku we Wrocławiu.
Zacznijmy zatem od proroka Habakuka. Żali się on Bogu w następujący sposób:
„Dokądże, Panie, wzywać Cię będę – a Ty nie wysłuchujesz? Wołać będę ku Tobie: Krzywda mi się dzieje! – a Ty nie pomagasz? Czemu każesz mi patrzeć na nieprawość i na zło spoglądasz bezczynnie? Oto ucisk i przemoc przede mną, powstają spory, wybuchają waśnie” (Ha 1, 2-3).
Czyż nie jest to tekst pasujący do naszej obecnej rzeczywistości? We wprowadzeniu do Księgi Habakuka możemy przeczytać, że jedyne, co o nim jest pewne, to to, że był prorokiem. Czas jego życia można ustalić jedynie w przybliżeniu na VII-VI wiek przed Chrystusem, a o jego pochodzeniu nic nie wiadomo. Jeżeli czytamy w Biblii o kimś, kto jest znikąd i o kim nic nie wiemy, to znaczy, że jego przesłanie odnosi się do każdego z nas i do wszystkich czasów.
Popatrzmy tak na ten powyższy tekst. Dzieje się nam krzywda, pandemia ograniczyła nasze działania, nie można było nawet chodzić na Msze, nie mówiąc już o cotygodniowych spotkaniach modlitewnych, a o masowych rekolekcjach i dużych ewangelizacjach nie wspominając. Teraz wydaje się, że Bóg bezczynnie spogląda na nieprawość i zło Rosjan na Ukrainie, wybuchły nie tylko waśnie, ale okrutna wojna i to tuż za naszą wschodnią granicą. Każdego dnia oglądamy w telewizji te przerażające obrazy. „Dokąd, Panie, wzywać Cię będę?” – możemy zawołać wraz z Habakukiem.
Dzięki Bogu w naszym kraju panuje pokój, a napływający uchodźcy to możliwość czynienia uczynków miłosierdzia zgodnie ze słowami Pana Jezusa: „byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić; byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie; byłem nagi, a przyodzialiście Mnie” (Mt 25, 35-36a). Co do minionych już ograniczeń spowodowanych pandemią, wsłuchajmy się w słowa Księdza Biskupa:
„U niektórych wkradł się zwyczaj mówienia o tym, czego nie możemy w tym czasie czynić i o tym, co jest w tym czasie niedostępne. Ale nie można pozostawać nieustannie, użyję tu biblijnej frazy, w takiej mentalności: „Rozpływa się we mnie moja dusza, gdy wspominam, jak z tłumem kroczyłem do Bożego domu. W świątecznym orszaku, wśród głosów radości i chwały” (Ps 42, 5). Wspomnienia te mogą być piękne i bardzo budujące: pielgrzymki, ewangelizacje czy rekolekcje, które rzeczywiście bywały tłumne. Przychodzi czas, aby myślenie o tym, czego nie możemy czynić w czasie epidemii, uzupełniać, rozszerzać myśleniem o tym, co możemy czynić, co właśnie można, należy i powinno się czynić i w Kościele, i we wspólnocie, i w życiu rodzinnym, czynić to, co jest dostępne.
Ktoś może powiedzieć: no tak, ale jak czytamy Dzieje Apostolskie, to ileż tam rozmachu, ileż tam zewnętrznych ewangelizacji, ile tam podróży św. Pawła. I tak było nam miło, kiedy mogliśmy to wszystko naśladować, kiedy mogliśmy organizować wielkie spotkania na wzór tych z Dziejów Apostolskich. To prawda, ale przypominamy sobie, że ten styl ewangelizacji trwał dwadzieścia kilka lat, które się skończyły. A jak się skończyły? Paweł Apostoł przebywał pod strażą w swoim domu. I zapisano w Dziejach Apostolskich, że przebywając pod strażą w swoim domu, swobodnie głosił słowo Boże. Był w domu, pod strażą, a swobodnie głosił słowo Boże.
Widzimy więc, że Pismo Święte uczy nas i o jednym, i o drugim. I o tym, kiedy możemy z rozmachem i w wielkich spotkaniach, i naśladując podróże ewangelizacyjne św. Pawła i także wtedy, kiedy jesteśmy pod jakimś rodzajem straży, kwarantanny w naszym domu możemy także naśladować Apostoła, który swobodnie głosił słowo Boże”.
Zeszyty Odnowy w Duchu Świętym NR 1 (176) 2022
Zeszyty Odnowy w Duchu Świętym to oficjalne pismo formacyjne Katolickiej Odnowy w Polsce.
Odwiedzając różne wspólnoty z całej Polski, usłyszeć można odmieniane przez wszystkie przypadki słowo „kryzys”. Odnowa jest w kryzysie, Kościół kryzysuje etc. Ironizując, można by powiedzieć, że tego typu zwroty padają ostatnio w Odnowie równie często, co: „Przyjdź, Duchu Święty!”
