Ekipa prowadząca Wspólnotowe Studium Ewangelii powinna liczyć ok. 6–16 osób. Wielkość zespołu dostosowujemy do liczby uczestników rekolekcji. Dobrze jest, gdy małe grupy liczą 8–10 osób (w tym
2 animatorów).
Trzeba wcześniej ustalić, który animator jest główny (odpowiada za prowadzenie grupy), a kto go zastępuje i wspiera jako animator pomocniczy (zawsze zdarzają się nieobecności). Rola animatora jest tak bardzo ważna, że nie można tego pozostawiać przypadkowi.
Podział zadań i odpowiedzialności
W ekipie prowadzącej rekolekcje powinien być:
1. KSIĄDZ, aby zapewnić możliwość skorzystania z sakramentów (spowiedź i Eucharystia), powinien czuwać nad poprawnością teologiczną nauczania, prowadzić celebracje i wybrane modlitwy oraz udzielać błogosławieństwa.
2. LIDER ekipy i zastępca lidera to osoby, które dbają o wszystkie sprawy organizacyjne: przygotowania, podsumowanie pracy ekipy, podział obowiązków, oficjalne decyzje, całościowy plan rekolekcji i zapraszanie gości, kontakty z gospodarzem miejsca.
3. ANIMATORZY małych grup dbają o budowanie relacji, dobrą atmosferę w grupie, tak aby każdy czuł się zaakceptowany. Zachęcają do wypowiedzi i aktywnego udziału w spotkaniu. Udzielają wszelkich wyjaśnień (np. jak korzystać z podręcznika). Czuwają nad przestrzeganiem zasad dzielenia się wiarą w małej grupie (podane w podręczniku dla uczestnika). Gdy jeden animator mówi, drugi modli się w duchu. Jedność animatorów jest świadectwem prawdy, a ich wzajemna serdeczna relacja – świadectwem miłości braterskiej.
SPECJALNE ZADANIA
■ GŁOSZĄCY KATECHEZY I ŚWIADECTWA – powinni mówić, będąc w stanie łaski uświęcającej, pojednani i pełni Ducha Miłości. Przygotowując katechezę skupiamy się przede wszystkim na celu i temacie danego spotkania. Najważniejsze jest jasne przesłanie oraz wezwanie uczestników Wspólnotowego Studium Ewangelii do udzielenia odpowiedzi Bogu na usłyszane słowo. Dlatego głoszący musi dokładnie sprecyzować, do jakiego kroku wiary ma zamiar zachęcić słuchaczy. Następnie szuka odpowiedniej formy przekazu (dobranej do możliwości grupy). Korzystając z propozycji innych osób (należących do ekipy), dobiera do katechezy prezentacje, teledyski, krótkie filmy, dynamiki itp. Potem odnajduje osobę, która może potwierdzić prawdę (głoszoną w tej katechezie) konkretnym świadectwem ze swego życia. Świadectwa muszą być dobrze dobrane do głoszonego w tym dniu tematu, aby wyraźnie było widać, że to, co Bóg obiecuje w swoim Słowie, wypełnia się obecnie w konkretnych sytuacjach. Po przesłuchaniu świadectwa głoszący ustala ze świadkiem, kiedy będzie ono mówione (przed, w trakcie czy po katechezie).
■ PROWADZĄCY MODLITWY – powinni być w stanie łaski uświęcającej, pojednani i pełni Ducha Miłości. Zwykle są to 2 osoby z diakonii modlitwy wspólnotowej, które zostały do tego zadania posłane. Wcześniej zapoznają się z tematem spotkania, ustalają z głoszącym katechezę, jakie będzie wezwanie (aby przygotować modlitwę – odpowiedź) i z diakonią muzyczną, jaki rodzaj modlitwy będzie na początku, a jaki po katechezie (prośba, dziękczynienie, przebłaganie, uwielbienie). Jeżeli planowane są warsztaty, to także z prowadzącym warsztat ustalają, kto prowadzi modlitwy.
■ ANIMATOR MUZYCZNY – powinien dokonać wyboru pieśni do każdego tematu i przygotować śpiewnik (wersja papierowa lub multimedia). Ponieważ celem jest nauczenie uczestników modlenia się tymi pieśniami, byłoby dobrze, aby już wcześniej modliła się nimi cała ekipa (np. na spotkaniach przygotowujących). Prowadzący diakonię muzyczną po konsultacji z głoszącym i odpowiedzialnymi za prowadzenie modlitwy dokonuje wyboru odpowiednich pieśni. Jeżeli katecheza kończy się np. wezwaniem do zawierzenia życia Jezusowi i prowadzący modlitwę chce zachęcić słuchaczy do uczynienia tego słowami Psalmu 23, to pieśni powinny być także tego typu modlitwą.
■ ANIMATOR TECHNICZNY – powinien czuwać nad sprawnością sprzętu (laptop, rzutnik, mikrofony, głośniki itp.) oraz jakością przygotowanych prezentacji, filmów, teledysków i innych pomocy, aby nic nie zakłócało odbioru zawartego w nich przesłania. Często obrazy przemawiają mocniej niż słowa. Lepiej jednak jest zrezygnować z multimediów, niż prezentować coś miernej jakości albo doprowadzić do zamętu i rozproszenia uwagi uczestników spotkania przez problemy techniczne.
■ ANIMATORZY MAŁYCH GRUP – mają za zadanie prowadzenie osób ze swojej grupy ku głębszemu zrozumieniu prawdy objawionej w Słowie Bożym. Przygotowują się do tego przez czytanie katechez i KKK, na temat, który jest przewidziany w planie. To dla Was jest ten podręcznik, byście mogli wcześniej znać treść katechezy, przesłanie warsztatów, modlitwy. Posługa animatora wymaga też dojrzałości duchowej, gdyż wiele osób jest tak skoncentrowanych na sobie, swoich problemach i potrzebach, że chce nawet Boga (i Ewangelię) traktować jak rzecz i używać do swoich celów. Praktyka otwierania Pisma Świętego na chybił trafił i traktowanie wylosowanego fragmentu jak wróżby jest wyrazem tej postawy. Studium Ewangelii ma nas z niej wyleczyć, uwolnić od takiego myślenia, zmienić naszą postawę na przeciwną. Chodzi o to, abyśmy pozwolili Bogu nas wychowywać, abyśmy słuchali, czego On chce nas nauczyć. Jezus przyszedł i wezwał nas do pójścia za Nim, do wejścia w Jego ślady, do naśladowania Go, gdyż to On jest Drogą do Nieba. Dopóki upieramy się przy naszych drogach, naszych sposobach działania (myślenia, wybierania), błądzimy w ciemnościach i wpadamy w zasadzki przeciwnika. Popełniamy grzechy, a chcąc uniknąć ich konsekwencji, domagamy się, aby Bóg cudownie nas wybawił. Potem powracamy znowu na swoją błędną drogę, co prowadzi do utrwalenia wielu zgubnych nawyków. Celem studium Ewangelii jest poznanie myśli Boga, aby stały się naszymi myślami, oraz poznanie Jego sposobu działania (Jego dróg), aby stały się naszym sposobem działania (czyli naszymi drogami). Animator nieustannie musi nad tym czuwać, aby wszyscy mieli postawę ucznia zapatrzonego i zasłuchanego w Jezusa – Mistrza, Nauczyciela, Wychowawcę. Dlatego na pierwszym miejscu jest szukanie we wskazanym fragmencie Ewangelii prawdy Bożej, objawionej nam przez Ducha Świętego, tej prawdy, którą mamy się kierować przez całe nasze życie. Gdy znajdziemy taką uniwersalną prawdę, musimy ją odnieść do siebie, wyciągnąć wniosek, a potem prosić Ducha Świętego, aby dał nam pomoc do jej realizowania. Przykład: W przypowieści o synu marnotrawnym Jezus objawia nam prawdę: Bóg jest miłosierny to prawda obiektywna. Teraz musimy odnieść ją do siebie, wyciągnąć wniosek, uczynić zasadą swojego życia: Bóg jest miłosierny – zawsze mogę do Niego przyjść, z każdym moim grzechem. On mnie przyjmie, ponieważ mnie kocha. Teraz modlitwa do Ducha Świętego: „Spraw Panie, abym nigdy o tym nie zapomniał, daj mi odwagę, bym zawsze powracał do Boga”. Inne zadanie animatora to delikatne, ale konsekwentne uczenie ludzi, że każda wypowiedź ma się odnosić do konkretnego fragmentu Słowa Bożego. Dlatego najpierw trzeba wers zacytować z pamięci lub przeczytać głośno, a dopiero potem wyjaśnić, co mnie poruszyło, co odkrywam w tym Słowie. Bardzo ważna jest też dyscyplina czasowa, aby każda osoba z grupy mogła się wypowiedzieć.
Biblii nie wystarczy przeczytać. Nawet bardzo uważna lektura może być bezowocna dla naszego życia. Poznawanie Ewangelii to rozważanie – z pomocą Ducha Świętego – Słów Jezusa Chrystusa i zgłębianie sensu Jego czynów, po to by nawiązać z Nim osobistą więź.
Książka formacyjna może być przerabiana indywidualnie lub wspólnotowo z elementami dzielenia w mały
