Jak przygotować poszczególne elementy spotkania?

Jest to bardzo ważne i zarazem niezwykle trudne, ponieważ osoby wchodzące do wspólnoty mają zupełnie błędne wyobrażenia o tym, czym są relacje między nami. My już doświadczamy tego, że Jezus jest wśród nas obecny. Gdy mówimy świadectwa o Jego łasce, to ku Niemu kierujemy dziękczynienie („Chciałbym podziękować Panu za to, że…”) i naprawdę Jemu oddajemy chwałę („Chwała Panu!”). Gromadzimy się wokół Boga, dla Niego i ze względu na Niego, otwieramy się na siebie nawzajem. Dlatego każde spotkanie grupy rozpoczynamy modlitwą do Ducha Świętego, aby w Nim spotkać się z żywym Bogiem i przyjąć jego uświęcającą łaskę.

Wielu osobom dopiero rozpoczynającym swoją drogę z Bogiem trudno będzie zmienić przyzwyczajenia wyniesione ze świata, gdzie często normą jest ocenianie innych, szukanie uznania i rywalizacja.

Zwykle okazuje się, że musi upłynąć sporo czasu, zanim dotrze do ludzi ta prawda, że wszyscy jesteśmy nieśmiertelni i z tego powodu relacje między nami muszą być nowe, zupełnie inne niż dotychczas. Wszyscy bowiem jesteśmy w drodze ku ostatecznemu celowi życia i każda decyzja, każde podjęte działanie lub zaniedbanie oddala nas albo zbliża do nieba. Możemy sobie w tej drodze pomagać lub przeszkadzać, dlatego nasze relacje są bardzo ważne. Jezus wzywa nas do miłości, przebaczania sobie wzajemnie, upominania, błogosławienia, troski o potrzebujących pomocy.

ZASADY (spotkania w grupie dzielenia) mają nam pomóc w zmianie nawyków, poprzez zrozumienie zasad i praktyczne ich zastosowanie.

Celem dzielenia się wiarą, owocami naszych indywidualnych rozważań słowa Bożego (z pomocą podręcznika) jest poznanie myśli Boga po to, aby stały się naszymi myślami, oraz poznanie Jego sposobu działania (Jego dróg), aby stały się naszym sposobem działania (czyli naszymi drogami).

Jak animator może pomóc uczestnikom swojej grupy? Przede wszystkim modląc się za nich, zachęcając ich do poświęcenia czasu na spotkanie z Bogiem i dając im przykład przez to, że sam także rozważa słowo Boże wskazane na ten czas i dzieli się poznaną prawdą w grupie. Nasza autentyczna radość z tego, że Bóg do nas mówi, że objawia nam wielkie tajemnice życia duchowego, że możemy Go słuchać, poznawać i prowadzić z Nim osobistą rozmowę, jest prawdziwym świadectwem i najlepszą zachętą dla innych.

B. Katechezy i świadectwa

Celem tego seminarium jest przygotowanie uczestników do świadomego podjęcia decyzji o zaangażowaniu się w budowanie tej konkretnej wspólnoty. Treści katechez są dla nich nowe, a nawet być może rewolucyjne, burzące ich wyobrażenia o tym, czym jest Kościół – wspólnota wierzących. Dlatego katechezy należy głosić jako wprowadzenie do tematu, który szczegółowo będą rozważać w domu podczas codziennej modlitwy z Pismem Świętym (w oparciu o materiały umieszczone w podręczniku). Owocami tej modlitwy dzielą się potem w swojej małej grupie na początku następnego spotkania.

Katecheza powinna być głoszona pod natchnieniem Ducha Świętego jako dzielenie się aktualną, żywą prawdą i wraz ze świadectwem uczyć, jak słuchać Jezusa i wchodzić w relację z Nim. Dlatego katecheza ma stawiać słuchaczy przed konkretną decyzją. Na końcu zawsze musi być WEZWANIE do ODPOWIEDZI BOGU, czyli do MODLITWY (prośby, dziękczynienia za to, co nam przez ten tydzień objawił, do czego zaprosił). Nasza odpowiedź na słowo Boga, które usłyszeliśmy, jest wyrazem wiary, że Jezus nas naucza, zaprasza i słyszy. Modlitwa jest przyjęciem Jego daru (zapowiedzianej łaski, objawionej nam prawdy) przez decyzję wcielenia jej w swoje życie. Dlatego katecheza musi być głoszona w Duchu Świętym, ożywia i porywa, pociąga do pójścia za Jezusem.

ŚWIADECTWApozwalają uczestnikom ujrzeć naukę Jezusa jako praktyczne, życiowe wskazówki skutecznie zmieniające ludzkie życie. Świadectwa przekonują, że zaufanie Bożym obietnicom powoduje wypełnianie się słowa w konkretach życia współczesnych im ludzi, tych, którzy poddali się prowadzeniu Ducha Świętego. Świadectwa trzeba starannie dobierać do treści tematu tygodnia i przesłuchać wcześniej (by usunąć wady wielomówstwa i inne).

C. Warsztaty i multimedia

WARSZTATY przez to, że angażują słuchaczy do czynnego udziału w spotkaniu, pozwalają nie tylko lepiej zapamiętać treść, ale też głębiej ją zrozumieć i zastosować w praktyce. Szukając w grupie odpowiedzi na postawione pytania (lub rozwiązania problemu), uczymy się nawzajem słuchać, współpracować, wzajemnie się ubogacać. Aktywnie szukając prawdy, łatwiej poddajemy się natchnieniom Ducha Świętego, bo bardzo chcemy Jego pomocy, jesteśmy naprawdę otwarci na Jego działanie. Także w następnym etapie, gdy trzeba przedstawić wyniki naszej pracy, uczymy się doceniać umiejętności innych osób, cieszyć się z ich talentów. Duch Święty, który jest najbardziej twórczy, udziela nam tego daru – radości tworzenia.

MULTIMEDIA mają szczególne znaczenie dla osób z pamięcią wzrokową. Piękne obrazy, filmy, teledyski przemawiają silniej niż przekaz słowny i utrwalają się na dłużej w pamięci emocjonalnej. Nawet po latach potrafią przywołać związane z nimi przesłanie. Trzeba jednak pamiętać, że ogromne znaczenie ma jakość przygotowanych prezentacji, filmików, teledysków itp. Warto przygotować własne materiały dobrze dopasowane do treści danego tematu. Dlatego bardzo potrzebne są osoby, które doskonale posługują się koniecznym do tego sprzętem i wcześniej wszystko przygotują, sprawdzą, jak to będzie wyglądać w tym miejscu oraz w tych konkretnych warunkach.

Lepiej jest zrezygnować z multimediów niż prezentować coś miernej jakości albo doprowadzić do zamętu i rozproszenia uwagi uczestników spotkania przez problemy techniczne.

D. Modlitwy i pieśni

Modlitwa do Ducha Świętego, na początku spotkania, powinna wprowadzić nas w obecność Boga. Trzeba jednak pamiętać, że wiele osób początkowo nie umie zwracać się do Boga własnymi słowami. Modlitwa spontaniczna jest dla nich jeszcze zbyt trudna. Dlatego w tym momencie MODLITWA PIEŚNIĄ ma ogromne znaczenie. Pieśń sprawia, że jest to modlitwa, która łączy nas i w niej możemy wołać do Boga jednym głosem. W śpiewnikach Odnowy jest bardzo dużo pieśni do Ducha Świętego i powstają wciąż nowe. Można znaleźć je na płytach lub w Internecie i dobrać pieśń do każdego rodzaju spotkania i tematu. Uczestnicy spotkania szybciej włączą się w MODLITWĘ PIEŚNIĄ, gdy jej tekst będzie wyświetlony na ekranie, a diakonia uwielbienia więcej razy powtórzy tę samą pieśń. Trudniej jest modlić się, trzymając śpiewnik w rękach, gdyż nie można ich wtedy wznieść do góry (a modlitwa ciałem też jest ważna).

Po jakimś czasie uczestnicy wspólnotowych spotkań znają dużo pieśni na pamięć i… wtedy pojawia się problem innej natury. Znane pieśni przestają być żywą modlitwą, a stają się zwykłą piosenką. Diakonia muzyczna odpowiada za to, aby do tego nigdy nie dopuścić.

Jak temu zapobiec? Przede wszystkim w samej diakonii należy bardzo dbać o to, aby aspekty techniczno-muzyczne nie wzięły góry nad duchowymi. Trzeba na próbach zadbać o rozpoczynanie ich od wspólnej modlitwy o jedność w zespole (jeżeli trzeba, to pojednać się ze sobą) i trwanie w obecności Boga (posługiwanie w stanie łaski uświęcającej). Istnieją różne rekolekcje i warsztaty chrześcijańskie dla osób posługujących w diakonii uwielbienia. Warto poszukać takich, gdzie jest obszerna część (teoretyczna) wyjaśniająca, czym jest uwielbienie Boga, ukazująca znaczenie i sens tej modlitwy. Jest to potrzebne, aby potem przekazać całej wspólnocie i zachęcać ludzi do modlitwy (słowami, melodią, gestami), kierując wszystko do Boga.

Zupełnie czym innym są koncerty, konkursy piosenki religijnej, festyny itp. Tutaj uwaga skupiona jest na wykonawcach, na ich kunszcie i talentach wokalno-muzycznych. Pieśni mają podobać się ludziom, którzy ich słuchają. Mają sprawiać im przyjemność, bawić, wzruszać itd. Natomiast modlitwa pieśnią na wspólnotowym spotkaniu modlitewnym ma całkiem inne znaczenie i zadanie. Pieśni mają kierować całą naszą uwagę na Tego, dla którego są śpiewane – mają wskazywać nam Boga niewidzialnego, ale obecnego wśród nas.

Posługujący powinni dbać o to, aby nie zasłaniać sobą Niewidzialnego! Nie jest to trudne, gdy naprawdę z całego serca pragną Go zaprosić, spotkać, uwielbić. Uwielbienie bowiem to ten rodzaj miłości, jaki możemy kierować tylko do Boga. Bardzo wiele zależy więc od dojrzałości duchowej osób posługujących w tej diakonii, od ich osobistej relacji z Bogiem.

Odpowiedzialni za prowadzenie MODLITWY mają przed sobą bardzo ważne i bardzo trudne zadanie przeprowadzenia uczestników przez praktyczną naukę modlitwy, tak aby przeszli od starych nawyków (zaliczania obowiązku) do szczerego spotkania z Bogiem. Dlatego diakonia prowadzenia modlitwy powinna składać się z osób dojrzałych w wierze (trwających w bliskiej więzi z Jezusem) i ściśle współpracować z diakonią uwielbienia pieśnią (diakonią muzyczną).

Modlitwa jest rozmową z żywą Osobą, z Jezusem zmartwychwstałym i żyjącym dziś, z Bogiem wszechobecnym, czyli obecnym wśród nas tu i teraz. Ta rozmowa ma sens tylko wtedy, gdy wierzę, że Bóg mnie słucha i słyszy. Ma sens, gdy naprawdę zwracam się do Niego, a nie recytuję pobożne formuły czy deklamuję poezję religijną.

Najprostszą drogą do nawiązania dialogu z Bogiem jest wspólnota, rodzina wierzących w żywego Boga. Tak jak w swojej naturalnej rodzinie uczymy się mówić, powtarzając usłyszane słowa (i mówimy w języku, którym zwracali się do nas rodzice i rodzeństwo), tak we wspólnocie uczymy się języka, w którym porozumiewamy się z Bogiem, od tych, którzy już z Nim rozmawiają.

Po pewnym czasie uświadamiamy sobie, że inicjatywa zawsze była i jest po stronie Boga. To On pierwszy do nas mówi. Dlatego wspólnota uczy nas najpierw słuchać, zanim nauczy nas mówić. Wspólnota uczy nas słuchać słowa Bożego. Uczy nas prosić o dar słyszenia, o otwarcie duchowych uszu i oczu, ponieważ głos Boga słychać tylko w przestrzeni działania Ducha Świętego. Dlatego MODLITWA DO DUCHA ŚWIĘTEGO na początku spotkania i przed czytaniem Pisma Świętego jest pierwsza, jest tak ważna, kluczowa. Prosimy w niej o pomoc Ducha Bożego. Chcemy, aby napełnił nas swoim pokojem, wyciszył emocje (wzburzone wydarzeniami dnia), aby odsunął od nas natrętne myśli związane z zabieganiem o byt (problemy, zmartwienia), by uciszył pokusy (pożądania i lęki). Prosimy o to, gdyż pragniemy być wolni, aby tu i teraz spotkać się z Bogiem. Tej modlitwy zaproszenia Ducha Świętego uczymy się od prowadzących spotkania. W tę modlitwę trzeba ludzi wprowadzić, aby rzeczywiście zwrócili się z prośbą do Boga, aby byli świadomi tego, co mówią, o co proszą, aby potem w domu potrafili podaną w podręczniku modlitwę uczynić swoją własną. Być może trzeba na spotkaniu pomodlić się jej słowami lub zawartymi w niej myślami. Ważne jest pragnienie serca, aby być tu i teraz, aby stanąć przed prawdziwym Bogiem, który jest Panem: Stwórcą i Władcą całej rzeczywistości materialnej (widzialnej) i duchowej (niewidzialnej). Prosimy Ducha Świętego, żeby otworzył nasze wewnętrzne zmysły, byśmy doświadczyli tego, czego nie widzą nasze cielesne oczy i nie słyszą cielesne uszy, abyśmy spotkali się z Bogiem, który nas miłuje.

Gdy Bóg do nas mówi, to Jego słowo staje się w nas życiem, pokojem, miłością, Królestwem Bożym w nas, rozwojem, wzrostem, szczęściem. Dzieje się tak, gdy słowo Boże przyjmujemy otwartym sercem i zachowujemy je, gdy odpowiadamy Bogu: „Amen”, czyli „Niech tak się stanie” (jak Maryja). Ta nasza odpowiedź jest bardzo ważna! Dlatego drugim krokiem do wejścia w dialog z Bogiem jest MODLITWA – ODPOWIEDŹ na usłyszane słowo Boga (tak jak spontaniczne odpowiadanie na czyjeś „dzień dobry”). Tej modlitwy uczy wspólnota, rodzina wierzących, którzy już z Bogiem rozmawiają. Pierwsze nasze słowa skierowane do Boga powtarzamy po nich.

Pierwsze nasze modlitwy to pieśni dziękczynienia i uwielbienia, którymi modlimy się razem. Najpierw włączamy się w modlitwę wspólną na spotkaniu, a potem w domu, podczas modlitwy osobistej te słowa (z pieśni lub modlitw innych osób) powracają do nas i możemy je skierować do Boga prosto ze swojego obudzonego i już ośmielonego serca (z natchnienia Ducha Świętego).

MODLITWA – ODPOWIEDŹ na usłyszane słowo Boga może przybrać różne formy. Najbardziej znane z nich to modlitwy litanijne.

MODLITWY LITANIJNE przypominają znane nam litanie, gdzie jedna osoba wypowiada myśl, a wszyscy pozostali przyłączają się, powtarzając wezwanie (po raz drugi wspólnie).

Najbardziej znana jest modlitwa prośby. Ten rodzaj modlitwy jest obecny w Brewiarzu i podczas Mszy Świętej (np. Panie Jezu, obdarz łaską życia wiecznego naszych zmarłych – prosimy Cię Panie. Panie Jezu, pomnóż naszą wiarę – prosimy Cię Panie. O zdrowie dla chorej Babci Zosi – prosimy Cię Panie Jezu. Itd.).

Czasem jest to modlitwa przebłagalna, gdy przepraszamy za nasze grzechy (np. Przepraszam Cię Boże za plotkowanie – przepraszamy Cię Panie Jezu. Przepraszamy Cię Panie za grzechy zaniedbania – Jezus zmiłuj się nad nami. Za brak miłości i niewrażliwość na potrzeby innych – przepraszamy Cię Panie Jezu. Itd.)

Najczęściej i najchętniej zanosimy modlitwę dziękczynną za otrzymane łaski (Za poprawę zdrowia chorej Ani – dziękujemy Ci Panie Jezu. Za Twoje dary – dziękujemy Ci Duchu Święty. Za pomoc Twoją i za pojednanie w rodzinie – dziękujemy Ci Jezu. Itd.).

Charakterystyczna dla wspólnot Odnowy w Duchu Świętym jest modlitwa uwielbienia, podczas której wpatrzeni w Oblicze Boga wysławiamy cudowne Jego przymioty (Jezu nieskończenie miłosierny – uwielbiamy Cię! Boże łagodny i wierny – uwielbiamy Cię! Jesteś naszym Pasterzem, naszym Nauczycielem – Chwała Tobie Panie! Jesteś naszym jedynym Zbawcą – wysławiamy Cię!).

Często też odpowiedzią na Słowo jest modlitwa zawierzenia Jezusowi swojego życia, różnych dziedzin, relacji i spraw (Mojego życia – Jezus jest Panem! Mojej rodziny – Jezus jest Panem! Mojej przeszłości, teraźniejszości i przyszłości – Jezus jest Panem! Itd.)

MODLITWA RÓWNOCZESNA polega na tym, że prowadzący mówi głośno i wyraźnie jakąś intencję, a wszyscy włączają się w nią jednocześnie, modląc się na głos (jednak trochę ciszej – tak, aby było słychać prowadzącego). To też może być modlitwa prośby, przebłagalna, dziękczynna, uwielbienia i zawierzenia. Najczęściej jest stosowana po modlitwie litanijnej, gdy wiadomo, że jest jeszcze wiele modlitw, a ze względu na czas trzeba wkrótce skończyć spotkanie.

„MODLITWA W JĘZYKACH” pojawia się sama. Często jest przedłużeniem modlitwy pieśnią, jakby zabrakło znanych nam słów, a dusza śpiewa dalej w jakimś nieznanym nam języku. Jest w tym śpiewie niezwykła harmonia, piękno i pokój. Bez widocznego powodu nagle się kończy u wszystkich jednocześnie i zapada cisza. Czasami w tym momencie przychodzi słowo prorockie.

Także w trakcie modlitwy równoczesnej może pojawić się modlitwa w nieznanym języku. Gdy nie potrafimy wyrazić naszej prośby czy dziękczynienia, wtedy Duch Święty modli się w nas, o ile na to pozwalamy. Modlitwa w językach nie jest żadną mantrą (powtarzaniem jakiś zwrotów w kółko) ani przymusem bełkotania. Wymaga wewnętrznej zgody (naszej wolnej woli) na to, że to nie my decydujemy, o co i jak będziemy się modlić i nie kontrolujemy tego, lecz z zaufaniem poddajemy się działaniu Ducha Świętego.

Nie należy tej modlitwy prowokować, nakłaniać do niej, a tym bardziej wymuszać jej. Takie praktyki prowadzą ludzi do udawania, aby uchodzić za kogoś lepszego (uduchowionego), a to uniemożliwia im szczery dialog z Bogiem. Pan mówi o tym z bólem: „Ten lud czci Mnie tylko wargami, a sercem daleko jest ode Mnie”.

Wybór pieśni i rodzaju modlitwy należy do odpowiedzialnych za modlitwę wspólnotową i diakonię uwielbienia.

Seminarium o wspólnocie jest przeznaczone dla osób, które pragną na nowo rozpalić życie we wspólnocie. Ma ono przygotować do podjęcia ważnej decyzji tych, którzy kończą wstępny etap formacji, to znaczy dokonali najważniejszych duchowych kroków zawierzyli swoje życie Jezusowi Chrystusowi (Rekolekcje Ewangelizacyjne Odnowy).

KUP PODRĘCZNIK

Bezpłatyn dostęp do katechez na: https://odnowa.org/formacja-materialy/544-seminarium-o-wspolnocie