Odnowa w Duchu Świętym jest wielką łaską dla Kościoła, w którym wiele osób dzięki charyzmatycznym grupom modlitewnym odkrywa żywą obecność Boga, doświadcza bliskości Jezusa i oddaje całe swoje życie działaniu Ducha Świętego. Tak najczęściej zaczyna się doświadczenie człowieka, który dzięki rekolekcjom lub przypadkowemu uczestnictwu w czuwaniu modlitewnym spotyka żywą obecność Boga. Można to najogólniej nazwać łaską żywej wiary albo wiary paschalnej. Temu początkowemu stanowi duchowemu towarzyszy ogromna radość, wewnętrzny pokój, poczucie odnalezienia sensu życia, moralna przemiana życia polegająca na odrzuceniu dawnych grzechów i entuzjazm, który przekształca się w chęć przekazywania tego daru innym, czyli w ewangelizowaniu. To “słodkie” bogactwo życia duchowego jest “nagrodą”, jaką Bóg daje człowiekowi, który latami żył bez Niego. Wrócił do domu Ojca (Łk 15, 11-24), który obdarowuje go łaskami, pokazując mu w ten sposób, że jest już na swoim miejscu.
Z reguły jednak, po jakimś czasie, pojawia się w życiu duchowym wielu osób nowe zaskakujące doświadczenie. Przychodzi duchowa noc, jakby regres, często nawet powrót do starych grzechów. Ma się poczucie, że Bóg się wycofał, zniknął. Skutkuje to duchowym zamętem, dezorientacją i bardzo często samooskarżeniem się i poczuciem winy. Z reguły takie osoby desperacko próbują wrócić do poprzedniego stanu, pobudzając swoje życie duchowe szukaniem coraz to nowych doświadczeń rekolekcyjnych, modlitewnych i intensyfikują wysiłki ascetyczne. Te działania mogą prowadzić do dwóch dróg życia duchowego. Pierwsza to nieustanne próby pozostawania w tej żywiołowości, które z czasem prowadzą do coraz większej iluzji, co na poziomie życia modlitewnego grup objawia się naśladownictwem innych, które powoduje w konsekwencji nieustanny niedosyt. Ten duchowy głód pobudza do szukania coraz większych doznań uczuciowo-modlitewnych. Druga droga to doświadczenie coraz większego kryzysu ciemności i zagubienia, do stawiania sobie pytań, dlaczego tak jest.
Jest tak dlatego, że ta początkowa łaska, którą możemy nazwać pierwszym nawróceniem, wprawdzie była prawdziwa, ale ona nie przemieniła osoby, która ją otrzymała. Bóg dał nadprzyrodzoną łaskę, ale ona jeszcze nie dotarła do samej istoty duszy, która potrzebuje tego, co byśmy nazwali drugim nawróceniem. Wystarczy podać przykład świętego Piotra, który pełen radości i entuzjazmu pod Cezareą Filipową wyznaje, że Jezus jest Synem Bożym (Mt 16, 16). Ale zaraz po tym wyznaniu, gdy Jezus mówi o Swojej męce, śmierci i zmartwychwstaniu, ten sam Piotr, który tego nie rozumie, słyszy, że myśli nie na sposób Boży, lecz na ludzki (Mt 16, 23). Piotr nie rozumie jeszcze, że sam musi przejść taką duchową mękę i śmierć, aby przemienić się w zupełnie innego Piotra. Jego drugie nawrócenie było śmiercią nie tylko jego pychy, ale przede wszystkim jego strachu, gdy się zaparł Mistrza i gorzko zapłakał (Mt 26, 69-75). Ta duchowa porażka tak go przemieniła, że gdy otrzymał dar Ducha Świętego, co moglibyśmy nazwać trzecim nawróceniem, stał się zupełnie innym człowiekiem, który już niczego się nie boi, a jedynym jego pragnieniem jest umrzeć jak jego Mistrz. Większość wierzących osób jest właśnie na drodze tego drugiego nawrócenia, które nazywa się różnie w różnych szkołach duchowości. Najogólniej można powiedzieć, że jest to duchowa pustynia, oczyszczenie, noc duchowa, walka duchowa.
Zeszyty Odnowy w Duchu Świętym NR 1 (176) 2022
Zeszyty Odnowy w Duchu Świętym to oficjalne pismo formacyjne Katolickiej Odnowy w Polsce.
Odwiedzając różne wspólnoty z całej Polski, usłyszeć można odmieniane przez wszystkie przypadki słowo „kryzys”. Odnowa jest w kryzysie, Kościół kryzysuje etc. Ironizując, można by powiedzieć, że tego typu zwroty padają ostatnio w Odnowie równie często, co: „Przyjdź, Duchu Święty!”
